Για να πάρεις μια πρώτη γεύση, αναδημοσιεύω μονταρισμένα τα σχόλια του Μάστορη:
Τα διάφορα αφιερώματα γίνονται κυρίως απο μπούληδες και μπούλες που στην καλύτερη θυμούνται τη Whitney Houston και τον Σιδηρόπουλο (μπλιάχ) όταν το παίζουν γνώστες. Δεν είναι μόνο τα φράγκα και το PR, υπάρχει και άγνοια. Αυτά ξέρουν, αυτά έζησαν, αυτά περιγράφουν. Τα γκρουπ που αναφέρονται εδώ, δυστυχώς και τότε και τώρα μια χούφτα άνθρωποι τα ξέρουν. Συγκινητική η αγάπη τους, άλλα όταν γίνεται αναφορά στα 80's το πιθανότερο είναι να αναφερθούν οι Wham! παρά οι Magazine και οι 2002 GR παρά οι Clown. Σαν μέλος μιας από τις "ιστορικές" ελληνικές μπάντες που αναφέρθηκαν κάπου εδώ θυμάμαι πολύ καλά το γενικότερο κλίμα, και όσο και να νοσταλγώ τη φάση δεν μπορώ να πω πως ήταν τόσο καταπληκτικά τα πράγματα όταν τα ζούσαμε. Ελπίδα υπήρχε, τσαμπουκάς υπήρχε. Η συνέχεια απλώς ήταν σκέτη απογοήτευση.
Συγχωρέστε με αν ακούγομαι λίγο κυνικός (κουρασμένος?), ίσως είναι επειδή συνειδητοποιώ πως πέρασαν κιόλας τετρακόσια χρόνια και δεν μου αρέσει καθόλου.
Επανέρχομαι για να πω πως σε μια εποχή όπου η ενημέρωση (όχι μόνο για τη μουσική φυσικά) ήταν σαφώς δυσκολότερη ήταν επόμενο να έχουμε οι περισσότεροι μια λανθασμένη (αλλοιωμένη αν θέλετε) αντίληψη των πραγμάτων. Στη μουσική τώρα η αίσθηση του "διαφορετικού" ήταν στη βάση της σωστή. Οι συμμαθητές μου πάντως, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, άκουγαν Dire Straits k Diana Ross (οι μισοί), Pink Floyd k Genesis (2)Thin Lizzy k Zeppellin (τρία άτομα), Μαρκόπουλο και Χάρρυ Κλύν (5-6), ρεμπέτικα (1), καί ο,τι λάχει οι υπόλοιποι. Stranglers, Cure, Clash etc etc ακούγαμε πέντε άτομα σε όλο το σχολείο. (ΣΣ Γεννημένος το 63).
Επίσης μου πήρε 20 χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως κάποια Εγγλέζικα γκρουπ που άκουγα τότε είχαν για φαν κλαμπ τους συγγενείς τους και έπαιζαν σε κλαμπ μεγέθους "Σοφίτας", καθώς δικαιολογημένα η αίσθηση της μιζέριας που έδινε το αθηναϊκό περιβάλλον μας έκανε να αισθανόμαστε φτωχοί τριτοκοσμικοί συγγενείς και οτιδήποτε από το εξωτερικό φαινόταν τεράστιο και απλησίαστο -ακόμη και οι punks.
Μέσα μας, σε όλη αυτή τη γενιά ζουν τα "βίντεο κλίπ" της ΥΕΝΕΔ με Βιολάρη, Ανδρεάδη, Ξανθή Περράκη, Tζον Τίκη, η "Γειτονιά Μας", η "Γυφτοπούλα", o "σχης Βαρτάνης ο "υπλχος Ψάχος" ο Βικ Μόρροου τα ντοκυμαντέρ και οι ταινίες για τον 2ο ΠΠ (έχετε συνειδητοποιήσει πόσο λίγο απείχαμε χρονολογικά?) ο Αντρέας, Ο Αβέρωφ, ο Αρκουδέας, το ΜΙΝΙΟΝ, τα τρόλλευ Alfa Romeo, τα λεωφορεία ΕΚΤΕΛ και ΑΣΠΑ, οι διαφημίσεις Ματζικ Λαιφ, οι Honda 400 Four, τα Zastava κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ
Εγώ δεν είχα καν στερεοφωνικό, αγόραζα κανέναν (πανάκριβο) δίσκο και πήγαινα να τον ακούσω (δεκαπέντε φορές) και να τον αναλύσω (!) σε κάποιον φίλο μου. Δεν απαξιώνω τίποτε, δεν σηκώνω το φρύδι υποτιμητικά. Τα αγαπάω τα 80's, αυτά ήταν, αυτά έζησα. Και ξαναματασυμφωνώ με όλους:
Οι φλώρες πήραν την εκδίκησή τους, αλλά (για να επανέλθω στο θέμα της Μουσικής) για σκεφτείτε και αυτό: Τα ελληνικά (και όχι μόνο...) γκρουπ της εποχής που πράγματι προσπαθούσαν ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΑ να κάνουν κάτι διαφορετικό και τα οποία όλοι λιβανίζουν σήμερις, τι σκατά απήχηση είχαν τότε? Πιο καλά είναι σήμερα! Πιο πολλοί είναι οι 20χρονοι που γνωρίζουν τους South, τoυς Villa, τους Ανυπόφορους παρά συνομήλικοί τους (Ιντερνετ+ Μύθος+Υπερήφανο Πατριωτικό Αίσθημα γαρ). Ρε που ήταν όλοι αυτοί τότε, βιβλία θα γράφανε για μας... Να οι συναυλίες, να τα φράγκα, να οι γκρούπις...